Thuis

Tja, toen was de reis zomaar afgelopen. We hadden de hoop dat door in zelf quarantaine te gaan met de camper we deze periode misschien wel konden overbruggen. Maar helaas. 

In Puerto Varas sliepen we in een heerlijk gezellig hostel (hostal climb house). De ontzettend vriendelijke eigenaar Tungo en zijn kat Truly laat ons gelijk thuis voelen. Vanuit hier zouden we een camper gaan huren. Eerst even bellen of het nog wel mogelijk was. Het was prima maar ze raadde wel aan om een paar dagen te huren en steeds met een paar dagen te verlengen. Voor het geval er nieuwe maatregelen zouden komen. Iedereen, uit Nederland, maar ook de Chilenen vonden het een top idee net als wijzelf. Misschien wel de meest veilige optie wat corona betreft en in het zuiden zijn ze een stuk relaxter. We kregen een prachtig campertje mee en mochten gelukkig ook een paar slaapzakken lenen want alle winkels waren al dicht. Boodschappen halen en rijden maar! Prachtig uitzicht op 2 vulkanen en leuke weggetjes die leiden naar nog leukere slaapplekjes. De eerste nacht kozen we voor een camping, beetje afgelegen, rustig en een watertje. De volgende dag leek het ons leuk om voor de lange route naar het zuiden te gaan. Heerlijk over een onverharde weg met 20 tot 40 km per uur vermaken wij ons prima. We rijden langs de zee en zien veel vissersboten en nog meer bijzondere vogels. We vinden een prachtig wildkampeerplekje bovenop een klif met keiharde wind. Extra gaaf was dat we beneden een mooi kampvuur konden maken. Droog hout genoeg, golven op de achtergrond, biertje erbij. 😁 Eenmaal op bed hebben we pas goed door hoe hard het waait en we vinden het beiden toch wel een beetje spannend. De camper blijft gewoon staan maar we zijn toch enigszins opgelucht als we de volgende ochtend uit de wind rijden. We gaan richting de ferry die ons verder naar het zuiden moet brengen. Dit is in het plaatsje Hualaihue. De ferry gaat pas de volgende ochtend dus we gaan opzoek naar een kampeerplekje. Het duurt even maar uiteindelijk vinden we een camping die nog open is. De meesten zijn gesloten vanwege corona en wildkamperen is hier niet mogelijk. Op de camping treffen we een Duits gezin en zij vertellen ons dat ze de dag ervoor zijn geweigerd voor de ferry. Alleen mensen die er wonen en/of werken worden nog toegelaten. Dit komt even flink binnen. Daar gaat onze enige kans.. 😭

De volgende ochtend probeer ik op de mail te komen. We hebben ons namelijk aangemeld bij de ambassade en ik dacht er zal vast wel nieuws zijn. Het bereik is al een paar dagen slecht en opeens komen er meerdere mailtjes binnen. Deze zijn heel duidelijk. Verlaat indien mogelijk deze week nog Chile want anders kan het maanden duren voordat je weer een kans krijgt. Eigenlijk weten we gelijk wat ons te doen staat. Onze enige hoop om deze periode door te komen was door naar Chileens Patagonië te gaan. Gezien dit nu ook niet meer kan en alle andere doelen die we voor ogen hadden (Argentijns Patagonië, Bolivia en Peru) voorlopig ook al uit het zicht waren, blijft er maar 1 optie over. Zorgen dat we zo snel mogelijk thuis komen.

We gaan voor de kortste route, inclusief een ferry die ons wel meeneemt en zijn dezelfde avond terug bij het hostel in Puerto Varas. Daar worden we weer hartelijk ontvangen door Tungo met een knuffel en een kus. Alsof er geen corona is. Ben je in de buurt en heb je coronastress, ga dan zeker even hier langs. Je komt er compleet relaxed en ontspannen weer weg. De volgende ochtend brengen we de camper terug en haastten we ons naar het vliegveld van Puerto Montt. Hier begint de stress. We zien online nog opties staan maar horen ook over gecancelde vluchten. We vragen een vrouw van de vliegmaatschappij en zij zegt: "je moet nu gelijk deze vlucht boeken en tegelijk in de rij voor het inchecken staan dan heb je misschien nog geluk!" En dat hebben we! We mogen door. We willen naar de gate maar mogen opeens niet verder. De laatste controle laat steeds alleen mensen door die op een bepaalde vlucht zitten. De rest moet wachten en het is erg onduidelijk wanneer je er wel door mag. We proberen wel 10 keer er door heen te komen maar worden steeds weer weggestuurd. Erg frustrerend. We zien dat alle vluchten gecanceld zijn behalve die van ons en 2 anderen. Nu wordt het toch wel heel spannend. Wat als onze vlucht ook gecanceld wordt, hoe komen we dan in Santiago? Er is een avondklok waardoor bussen na 22 uur niet meer rijden. Dit is onze enige kans. Een halfuur uur voor vertrek mogen we er toch opeens door. Pfoe, Santiago we komen er weer aan. 

We zitten ondertussen in de Whatsapp groep voor gestrande Nederlanders in Chile. Daar doet iemand van de Nederlandse ambassade een oproep. De Duitse ambassade regelt een repatriëringsvlucht van Santiago naar Frankfurt. Er zijn een paar plekjes vrij en je kan je hier voor aanmelden. Dit doen we direct want zaterdag de 27e gaat voorlopig de laatste vlucht en daarna is het onbekend. We horen vrij snel dat we zijn toegelaten en moeten morgen om 15 uur op het vliegveld zijn. Yes! 

We vinden een hostel vlakbij het vliegveld van Santiago dat gelukkig nog open is. De meeste hostels zijn gesloten, maar dit is een soort bed&breakfast waardoor ze "stiekem" toch open kunnen zijn. Hier komt de rust er weer in. We gaan naar huis. We besluiten om maar weer vroeg op het vliegveld te zijn. Het is wat onduidelijk waar we precies moeten zijn. De ambassade belt nog even om te vragen of alles lukt, maar ook zij weet niet exact waar we ons moeten melden. Ik hoor Duitsers praten en vraag met welke vlucht ze gaan. Dezelfde! Waar hebben jullie je gemeld? Bij de mannen in oranje hesjes van de Duitse ambassade. En ja, wij staan ook op de lijst en mogen in de enorme rij van het inchecken staan. Een paar uur later zitten we bij de gate met een paar honderd voornamelijk Duitsers. De ambassade krijgt een dik verdiend applaus. Alles is strak geregeld. Zowel de Nederlandse als de Duitse ambassade hebben ons super geholpen met veel persoonlijk contact. 

Van onze reis is niets terecht gekomen. We hebben een weekje echt genoten, maar sinds we Argentinië niet meer in mochten was het emotioneel steeds heel dubbel. We beseffen nu dat we veel geluk hebben gehad. Anderen zitten in hele rare omstandigheden die we niemand toewensen. Er zijn nog veel reizigers onderweg of zitten zelfs vast. We zitten in een wereldcrisis die iedereen raakt. Het is nog steeds onwerkelijk.. Het belangrijkste is dat iedereen die naar huis wil ook thuis kan komen en gezond is. We hopen dat we op een later tijdstip verder kunnen reizen maar dat is nu niet belangrijk. Eerst gaan we er met zijn allen voor zorgen dat we deze crisis weer te boven komen. Wij gaan nu starten met 14 dagen in thuis quarantaine.